Gülümseyinn...

2010 YILINDA YAŞAMAK 1. Şifrenizi yanlışlıkla mikro dalga fırınınıza girmeye çalışıyorsanız 2. Gerçek iskambil kâğıtlarıyla yıllardır fal bakmadığınızı fark ettiyseniz. 3. 3 kişilik ailenize ait 15 adet telefon numaranız varsa 4. Yan masada çalışan arkadaşınıza e-mail gönderiyorsanız. 5. Arkadaşlarını ve yakınlarını arayamama sebebin e-mail adreslerinin olmamasıysa 6. Alışverişten dönerken evinizde aldıklarınıza taşımaya yardım edecek birinin olup olmadığını anlamak için cep telefonunuzu kullanıyorsanız. 7. Televizyondaki her reklâm, ekranın altında bir web adresi içeriyorsa 8. Hayatınızın ilk 20, 30 belki de 60 yılında sahip olmamanıza karşın, bugün evinizden cep telefonunuzu almadan çıkmak sizde paniğe yol açıyor ve almak için geri döndürüyorsa. 10. Sabah uyandığınızda kahvaltıdan önce online oluyorsanız 11. Gülümserken başınızı yana yatırıyorsanız  :) 12. Bu yazıyı okuyorsanız, başınızı sallıyor ve gülümsüyorsanız 13. Daha da kötüsü, bu maili kimlere forward edeceğinizi şimdiden biliyorsanız. 14. Listede 9. maddenin olmadığını fark edemeyecek kadar meşgulseniz. 15. Yukarı çıkıp listede 9. madenin olup olmadığını kontrol ettiyseniz. VE ŞU AN KENDİ KENDİNİZE GÜLÜYORSANIZ 2010 YILINDA YAŞIYORSUNUZ DEMEKTİR.

Çok beğendim paylaşmadan geçemeyeceğim...

KAVANOZ VE KAHVE Ne zaman; hayatında bazı şeyler çekilmez hale gelirse, Ne zaman; yirmi dört saat kısa gelmeye başlarsa, O zaman; kavanoz ve iki fincan kahveyi hatırlayınız… İşte kavanoz ve iki fincan kahvenin hikayesi şöyle; Bir gün bir felsefe profesörü, elinde bazı malzemelerle derse gelir. Ders başladığında; Hiçbir şey söylemeden, önüne büyükçe kavanozunu alır. Sonda da kavanozu ağzına kadar tenis topları ile doldurur. Ardından öğrencilerine kavanozun dolup dolmadığını sorar… Bütün öğrenciler hep bir ağızdan dolduğunu söylerler. Bunun üzerine; profesör önündeki kutulardan birinden aldığı çakıl taşlarını, kavanoza döker. Çakıl taşları kayarak, tenis toplarının aralarındaki boşlukları doldurmaya başlar. Profesör yeniden kavanozun dolup dolmadığını sorar. Öğrenciler yine hep birlikte; ‘evet doldu’ derler. Profesör bu defa da, masanın üzerindeki diğer kutuyu eline alır ve içindeki kumu yavaşça kavanoza döker. Tabii ki kumlar da çakıl taşlarının aralarındaki boşlukları doldurur. Profesör yine aynı soruyu sorar. Öğrenciler de yine koro halinde ‘evet doldu’ derler. Profesör bu kez ise masanın altında hazır bekleyen iki fincan kahveyi alır. Başlar kahveyi kavanozun içine dökmeye. Bu kez de kahve de kumların arasında kalan boşlukları doldurur. Bunun üzerine öğrenciler gülmeye başlar… Ardından profesör öğrencilerine nasihat etmeye başlar; ‘Bu kavanoz sizin hayatınızdır. Tenis topları; Hayatınızdaki önemli şeylerdir. Yani aileniz, çocuklarınız, sağlığınız, arkadaşlarınız gibi. Diğer şeyleri kaybetseniz de, bunlar hayatınızı doldurmaya yeter. Çakıl taşları ise; Sizin için daha az önemli olan diğer şeylerdir. Yani işiniz, eviniz, arabanız gibi. Kum ise; diğer ufak tefek şeylerdir. şayet kavanoza önce kum doldurursanız; Çakıl taşlarına ve özellikle de tenis toplarına yeterli yer kalmaz. Aynı şey hayatımız için de geçerlidir. Vaktinizi ve enerjinizi; ufak tefek şeylere harcar, israf ederseniz; Bu defa da önemli şeyler için vakit kalmayacaktır. Dikkatinizi mutluluğunuz için önemli olan şeylere çevirin. Çocuklarınızla oynayın. Sağlığınıza dikkat edin. Sevdiklerinizle yemeğe çıkın. Evinizin ihtiyaçlarını karşılayın. Öncelikle tenis toplarını kavanoza yerleştirin. Öncelikleri, sıralamayı iyi bilin. Gerisi hep kumdur…’ Bu arada bir öğrenci merakla şu soruyu sorar; ‘Hocam peki, o iki fincan kahve nedir?’ Profesör gülerek cevaplar ; ‘Bu soruyu bekliyordum. Hayatınız ne kadar dolu olursa olsun; Her zaman dostlarınız ve sevdiklerinizle bir fincan kahve içecek kadar yer vardır…’